„Kompleks Boga” – Piotr Rozmus. Porządna dawka grozy.

Przygodę z twórczością Piotra Rozmusa zaczęłam od lektury Przebudzenia. Kawał porządnego thrillera! Na myśl o tamtych wydarzeniach w Szczecinku włosy wciąż stają mi dęba (zachęcam do zapoznania się z recenzją). Dlatego z nadzieją sięgnęłam po Kompleks Boga. Czułam, że za mroczną okładką kryje się kolejna ciekawa historia i moc intensywnych przeżyć. W tamtej chwili potrzebowałam czegoś mocnego, esencjonalnego. Opowieści wciskającej w fotel. Czy i tym razem autorowi udało się sprostać moim oczekiwaniom?

Tym razem akcja toczy się w Szczecinie. To miasto – na pozór spokojne – skrywa wiele zła. Niektórzy mieszkańcy nie grają czysto – mają na sumieniu mniejsze i większe grzeszki. Krystian, Ewa, Natalia i Wojtek również mają swoje sekrety. Żyją w przekonaniu, że ich występki nigdy nie wyjdą na jaw. To jedyne, co ich łączy… a przynajmniej tak mogłoby się wydawać. Pochodzą z różnych światów i życie każdego z nich wygląda zupełnie inaczej. Nawet się nie znają. Do czasu… Bohaterowie kolejno budzą się w ciemnej, mrocznej piwnicy, uwięzieni w klatkach. Z niepokojem obserwują zza krat stalowy stół pełen narzędzi i ostry hak zwisający z sufitu. Im dłużej wpatrują się w to przerażające wyposażenie, tym bardziej gasną ich nadzieje, że wyjdą z tego cało. Że w ogóle z tego wyjdą. Tymczasem policja usiłuje rozwikłać zagadkę zniknięcia czterech studentek. Komisarz Pieńkowski i jego partner nie mają jednak żadnego tropu i sprawa stoi w miejscu. Motyw seksualny początkowo wydaje się oczywisty. Gdy jednak dochodzi do kolejnych zaginięć, zupełnie nie pasuje do pozostałych elementów układanki.

Autor Kompleksu Boga zabrał mnie w przerażającą podróż wgłąb psychiki szaleńca. Ukazał świat pełen zła, okrucieństwa i przemocy, a także ludzkich słabości. Słabości, które nawet głęboko skrywane, prędzej czy później dadzą o sobie znać. Portret psychologiczny obłąkanego mężczyzny został wykreowany w sposób naprawdę godny podziwu. To postać, która napawa nie tylko lękiem, ale i odrazą. Czasami również współczuciem. Tak, tak… Niektóre fragmenty powieści wywoływały we mnie wstręt do tej psychopatycznej kreatury. Bo jak można dopuszczać się takich bestialskich czynów, powołując się na Biblię i Boga? To dla mnie nie do pojęcia! Ale bywały momenty, gdy żałowałam Antkowiaka, przeczuwając, że jego postępowanie jest wynikiem bolesnej, tragicznej przeszłości. Nie przypuszczałam tylko, że tak bardzo pokręconej.

Poczuła przejmujący chłód i pragnęła jeszcze skrzętniej skryć się pod kocem. Zniknąć, stać się niewidzialną. Z każdym oddechem czuła smród, stający się nie do wytrzymania, jakby ocknęła się na podłodze obskurnej publicznej toalety, gdzieś na dworcu centralnym. Wiedziała jednak, że jest zupełnie inaczej, gdy zamiast szaletu dostrzegła pręty klatki, biegnące od podłogi po sam sufit. Skonstatowała, gdzie jest, i chciało jej się wyć, i krzyczeć. Obraz wirował jej przed oczami i miała wrażenie, że klatka z każdą upływającą chwilą staje się coraz mniejsza, że zwęża się bezszelestnie, aby w końcu zacisnąć się na jej ciele.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czytam, bo polskie organizowanego przez Poligon Domowy.