„Wiara, Nadzieja, Miłość” – Monika Jagodzińska [recenzja patronacka]

Życie nastolatków nie zawsze jest usłane różami. Młode osoby często muszą mierzyć się z poważnymi problemami. Nie powinno się ich bagatelizować lub, co gorsza, wyśmiewać. Dorastanie to trudny okres – to czas poszukiwania siebie, swojego miejsca i kierunku, w którym chce się dalej podążać. A także czas nieustannej pogoni za akceptacją rówieśników. Nie zawsze łatwo jest ją uzyskać. Młodzież bywa okrutna i bezwzględna. Nastolatkowie często nie widzą nic poza czubkiem własnego nosa i nie obchodzi ich, że mogą kogoś zranić i swoim zachowaniem doprowadzić do nieszczęścia. O tym właśnie traktuje Wiara, Nadzieja, Miłość autorstwa Moniki Jagodzińskiej.

Główna bohaterka powieści, Diana, jest uczennicą gimnazjum i życie stoi przed nią otworem. Dziewczyna ma plany i marzenia, które pragnie zrealizować. Jednak nigdy nie mówi o nich głośno, nie lubi się zwierzać, jest skryta i zamknięta w sobie. Nadmiar kilogramów powoduje u niej kompleksy, dlatego woli nie wychylać się z tłumu. Wszystko się zmienia, gdy do klasy dołącza nowy chłopak. Mateusz wykorzystuje czułe punkty Diany i ośmiesza ją w Internecie. Dziewczyna jest wstrząśnięta zaistniałą sytuacją, a winą obarcza siebie i swój wygląd. Postanawia zawalczyć o lepszą sylwetkę i pokazać innym, że jest warta więcej, niż sądzą. Jej zmagania zaczynają się niewinnie – odpowiednia dieta, regularne ćwiczenia. Jednak w pewnym momencie bohaterka przestaje nad tym wszystkim panować. Mimo że widać duże postępy, Diana nie rezygnuje z dalszej walki o figurę, a na horyzoncie pojawia się niezwykle groźna choroba. Anoreksja. Czy dziewczyna zrozumie, że krzywdzi siebie i bliskich? Czy uda jej się wrócić do normalności?

Powieść została podzielona na trzy rozdziały, które nawiązują do kolejnych etapów w życiu Diany. Wydarzenia następują po sobie chronologicznie, akcja toczy się płynnie, choć nie w zawrotnym tempie. Nie ma tu nagłych zwrotów akcji, lecz mimo to historia jest wciągająca i czyta się ją z dużym zaciekawieniem. Autorka oszczędnie podeszła do kreacji poszczególnych postaci, skupiając się przede wszystkim na głównej bohaterce. Nie uważam tego za minus – być może czułam przez chwilę pewnego rodzaju niedosyt, jednak zniknął on tak samo szybko, jak się pojawił. W końcu to właśnie Diana jest tutaj trzonem fabuły. Nic więc dziwnego, że autorka chciała przybliżyć czytelnikowi przede wszystkim jej osobowość i przeżycia.

Powieść porusza, wzbudza wiele emocji i skłania do refleksji. Historia Diany na długo zostaje w pamięci czytelnika, podsuwając mu od czasu do czasu różne przemyślenia. Sama jestem zaskoczona, jak duży wpływ wywarła na mnie ta książka. Niewątpliwie w młodziutkiej autorce Monice Jagodzińskiej tkwi duży potencjał i z zainteresowaniem będę śledzić jej dalsze literackie losy. Wiarę, Nadzieję, Miłość polecam osobom, które lubią powieści obyczajowe traktujące o sprawach trudnych i nieoczywistych, miłośnikom literatury młodzieżowej oraz wszystkim, bez względu na wiek, którzy pragną dowiedzieć się czegoś więcej na temat zaburzeń odżywiania i zachowań, jakie przejawiają osoby na nie cierpiące.